Diam

Bercakap memang mudah.
Berfikir apa yang di cakapkan juga mudah.
Untuk buat apa yang di fikir juga agak mudah.
Tapi untuk konsisten buat apa yang di buat tu yang susah.

Cakap lagi?Cakap memang mudah.
Bukan awak rasa.
Kalau berat mata awak melihat,berat lagi bahu saya memikul.
Apalah sangat beban di bahu.
Kalau itu yang awak nampak.
Yang awak tak nampak?

Hari ni cakap,hari ni buat.
Esok cakap,esok pun buat.
Ok la.Boleh buat sebab tak nampak.
Bila nampak,yang awak tak nampak tu yang susah saya nak buat.
Lama lama fikir sampai bila nak macam ini.
Bila nampak tak buat,nampak buat.
Baru sedar,tak tergerak badan nak buat tanpa pertolonganNya.
Tak terbuka yang awak tak nampak tanpa hidayahNya.

Dulu saya memberi awak merasa.
Awak kata kalau pahit kita rasa sama-sama.
Kalau manis kita pakat rasa sikit,simpan takut habis.
Awak pun memberi juga.
Saya tadah tangan masa awak beri.
Saya doa biarlah rasa kelat,pahit,manis ini selamanya.

Tapi saya lupa.
Rasa di lidah.Bukan di hati.
Sebab tu saya kata cakap memang mudah.
Saya kata manis.
Awak angguk senyum.
Tapi hati awak rasa pahit.
Tapi awak tak cakap.

Cakap jadi susah.
Saya serba salah.
Saya simpan lagi rasa manis.
Takut habis.
Makin lama peram saya ingat lagi sedap.
Tapi awak dah tak nak.
Awak kata dah masam.

Saya dah redha.
Cakap dah la susah,tak cakap pun susah.
Lama-lama saya fikir.
Rasa manis ini biarlah saya simpan.
Masam pada awak , manis pada saya.
Sekarang saya sedar.
Awak rasa masam disebabkan ketentuanNya.
Saya rasa manis sebab Dia nak saya bersedia satu hari saya akan rasa masam.
Betullah, tak terjadi sesuatu tanpa kehendakNya.

Bercakap memang mudah.
Tapi saya rasa susah.
Saya rasa DIAM memang mudah.
Yang ini saya mampu buat.
Biarlah saya diam sampai masam jadi manis balik.
Baru saya cakap.

Harap masa tu bercakap jadi mudah.
Amin